- دوش برزدن(تِ تُ پِ کَ دَ)
کنایه از شادی کردن است. (از برهان) (از آنندراج) (فرهنگ جهانگیری). جنبانیدن شانه از شعف و خوشحالی. (ناظم الاطباء) ، ظاهراً کنایه از مغرور شدن و خویشتن را گم کردن باشد. (از آنندراج). مغرور بودن. (ناظم الاطباء) :
بی سران را سر و گردن مفراز
برمزن دوش که ما را چه غم است.
خاقانی
بی سران را سر و گردن مفراز
برمزن دوش که ما را چه غم است.
خاقانی
